Komin í heilan hring...

Ég sagði hér um helgina að við ættum ekki að taka bókina “Tíu litlir negrastrákar” úr umferð …ég var ekki alveg jafn viss í minni sök eftir að hafa lesið grein á blogginu hans Gauta B. Eggerts um endurútgáfu hennar, virkilega gott innlegg í umræðuna.

Eða hvað? Ég tel umræðuna um málið hér á landi eðlilega í ljósi þess að lengi vel, og þegar fyrri útgáfa bókarinnar var í umferð, voru íbúar hér á landi nánast eingöngu af hvítum kynstofni, ferðaðist minna og var því minna meðvitað um möguleg meiðandi áhrif þessarar bókar á aðra. Ég verð að viðurkenna að ég mundi reyndar ekki eftir því hvað bókin var gróf fyrr en ég las um það núna, það litla sem ég man var að maður söng lagið með hárri raust og bros á vör “…og þá voru eftir sjö, sjö litlir….” mesta kappsmálið var að muna hvaða tölustafur kæmi næst en ekkert hugsað út í boðskapinn, þetta lag var fyrir mér meira eins og 10 grænar flöskur, snérist um að læra að telja. En satt er það sem sagt er að boðskapur hennar sé í besta falli enginn, ef til vill myndi engum detta í hug í dag að nota þetta efni í barnabók en sama á við um efnistök ýmissa annarra gamalla barnabóka. Auðvitað endurspegla vinsældir "Negarastrákanna" hvað við vorum komin skamt á veg í umræðu um kynþáttafordóma á þeim tíma og hversu fjarlægir okkur þeir voru en alls ekki fordóma Íslendinga. 

Auðvitað þurfum við að vera opin fyrir því að þeir sem reynt hafa misrétti á eigin skinni svíður mun meira undan fordómum en okkur hinum sem t.a.m. vegna litarháttar getum illa sett okkur í spor þeirra, sama á við um baráttu fyrir jafnrétti kynjanna en það er eðlilegt að við konur rekum augun í aðra og fleiri hluti en karlar því við höfum við eigin reynsluheim að styðjast - ég vil samt sem áður ekki trúa að karlmenn vilji baráttu fyrir jafnrétti ekki vel. Við þurfum að hlusta á fólk sem er sárt í þessu máli og taka tillit til þess.

Ég stend samt enn á þeirri skoðun minni að við eigum að hafa fordóma uppi á yfirborðinu og standa vörð um tjáningafrelsið og nýta frekar tækifæri sem þessi til að uppræta fordóma opinberlega - með orðræðu. Ég held einfaldlega að sú aðferð dugi betur til að ná markmiðinu sem allir ættu að geta sameinast um - að útrýma fordómum. Auðvitað er mikilvægt að setja tjáningarfrelsinu skorður, sérstaklega þegar meiðandi tjáning í ræðu eða riti beinist persónulega að einstaklingum, sem meiðyrði. En ef við förum út í að banna útgáfu bóka eða ritskoða það sem má vera á boðstólum í leikskólum þá verður erfitt að stoppa ...þó ég viðurkenni að ef til þess kæmi þá væru "Tíu litlir negrastrákar" með þeim fyrstu sem kæmu til greina.

Þegar ég las greinina hans Gauta þá skammaðist ég mín í stutta stund fyrir að hafa mælt gegn því að taka bókina úr umferð og settist hér niður til að skrifa af hverju, en þetta varð hins vegar niðurstaðan - ég talaði mig bara í hring og er lent niður á sama stað og þegar ég byrjaði að tjá mig um málið um helgina 

Enn eitt dæmi um að við búum ekki í svart hvítum heimi og því gerum við lítið annað en að opinbera fávisku okkar þegar við fullyrðum um hlutina. Þess vegna er ég ávallt opin fyrir því að skipta um skoðun ef ég rekst á ný rök í málum  rökræn umræða er grundvöllur lýðræðisins og hún verður fjörugari ef fólk þorir að hafa skoðanir, svo ég mun leggja mitt að mörkum og halda áfram að kasta fram mis ígrunduðum sleggjum  því einhversstaðar þarf umræðan að hefjast.